Birtanecik meleğim,
Bundan tam 3 yıl önce 18.04.2005 tarihinde sen daha henüz karnımdayken iş hayatımdan ayrıldım. 1 ay sonra da sen dünyaya geldin. Hayatımın en büyük değişimini yaşarken, minicik seni büyütmenin verdiği heyecan ve mutlulukla yaşamımda bir dönüm noktası oldun. Artık herşey senin içindi. Senin için uyuyor, senin için yemek yiyor hatta senin için nefes alıyordum. Hayat çok başkaydı artık. Hayatımın odak noktasıydın.
Şimdiyse yani tam 3 yıl sonra hayatımda yine büyük bir değişiklik, bir dönüm noktası oldu. Bugün tekrar iş hayatına döndüm ve ilk kez senden bu kadar uzak kaldım. O kadar karmaşık duygular içindeyim ki...... İş hayatını çok özlemişim ama bu arada ev ortamının rahatlığına alışmışım.
Güne seninle başlamak, kandırmacalarla sana kahvaltı ettirmeye çalışmak , bugün seni nereye götürsem de eğlendirsem diye planlar yapmak ne kadar kıymetliymiş meğer.
Seni inanılmaz özledim boğazım hep düğüm düğüm, gözlerim hep dolu doluydu. Akşam olmasını iple çektim. Zaman zaman ah bir uyusa da biraz nefes alsam, kendime vakit ayırsam ya da çok yapıştık birbirimize braz ayrı kalmamız gerekiyor diye düşündüğüm için kendime kızdım.
Kısacası duygu fırtınası yaşadım. Vicdan muhasebesi yaptım.
Ama şu karara vardım : Nasıl 3 yıl önce senin için, seni büyütebilmek için hayatımı değiştirip işimden ayrıldıysam, yine senin için, daha iyi yetişebilmen ve seninle daha kaliteli zaman geçirebilmek için işime tekrar geri döndüm. Bu düşünce beni biraz olsun rahatlattı.
Hele bir de beni pek aramadığın ( en azından baban öyle söylüyor ), eğlenceli bir gün geçirdiğin için sırtladığım duygu yükü daha da hafifledi. Bir de okula başlayıp orada mutlu olabilirsen o zaman senin adına bir sıkıntım kalmayacak.
Gene seni çok özleyeceğim, gene gündüzleri kokun burnumda tütecek ama zamanla buna da alışacağım. Arıtık yaşıtlarınla daha fazla vakit geçirmenin , benim sana öğrettiklerimin dışında daha farklı şeyler öğrenmenin zamanı geldi.
Seni herşeyden ama herşeyden çok seven annen.
