Çok şükür sonunda tipi ve fırtına durdu. Hava soğuk ama heryer bembeyaz. Sabah saat daha 9. Ortalıkta kimsecikler yok. Kadıköy'de araba geçmiyor.
Birol'la birbirimize baktık ve hadi dedik.
Arda hemen " nereee gidoz" .
" Kartopu oynayacağız. "Garibim anlamadı ama bir yere gidiyoruz ya
" yaşasıııınnnn " diyerek çığlıklar atıyor. Kahvaltı bile etmeden ( karlar bozulmasın malum burası Kadıköy ) sıkı sıkı giyinip indik aşağıya. Aman Allahım. Ne büyük bir zevk ne eğlence.....
Karlara kendini atıp " imdaaaattt kuytayın beni" diye bağırmalar, karlarda emeklemeler, kartopu yapmaya çalışmalar, bu arada karın tadına bakmalar. Arda'yı seyretmekten biz doğru dürüst kartopu bile oynayamadık. Ama eve dönüş felaketti. Sanırım rıhtım inlemiştir. Martılar bile bu kadar bağıramaz. Eve zor çıkardık paşamızı. Öğlen uykusundan önce bir kar sefamız daha oldu. Bu seferki dönüş biraz daha hafif olaylıydı.
Neyse artık oğluşum karın ne olduğunu, kardan adamın nereden ve nasıl geldiğini öğrendi. Kar maceramız da burada sona erdi.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder