Dediğim dedik.... İnadım inat..... Her şey benim.....
Bunlar şu anda benim oğlumu tarif ediyor. Her şeye itiraz etmeler, kendi dediğini yaptırmak için çeşitli numaralar denemeler.
" Benim daha uyku saatim yok anne "
" Benim karnım çok aç değil "
" Yok, yoooookkkk ( burada bağırıyoruz ) " Bu cümleler de oğluşumun baş cümleleri. Günde 50 kere falan söylüyordur. Ben bıktım o bıkıp usanmadı. Dediğini yaptırmak için yada benim dediklerimi yapmamak için türlü yollar deniyor. Önceleri ağlıyordu. Ben kesinlikle kıyamıyor ağlamasını istemiyordum o yüzden de hemen dediğini yapıyordum. Ama yetinmiyor ki. Ağlama numarasını yutmamaya karar verdim ve ilgilenmedim. Bu sefer şiddeti arttı , daha yüksek sesle iç çeke çeke ağlamalar başladı. Her ses yükselişde dediğini yaptım ama bir sonrakiler daha da yüksek sesle olmaya başladı. Ama kendimi tuttum. Şimdi de " annemmmm " canimmmm " ben seni çok fevdim " ler başladı. Bunları söylerken de beni öpüyor, yanağımı okşuyor. E ben de ne yapacağımı şaşırıyorum.
Bu dönem kendini bulma, kendini kabul ettirme, bebeklikten çocukluğa geçiş dönemiymiş. Geçermiş. Umarım kısa sürer ve her ikimiz için de hasarsız geçer. Ben de şimdilik çareyi dikkatini başka yöne çekerek inatlaştığı veya tutturduğu şeyi unutturmaya çalışıyorum.
8.12.2007
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder