Artık ben bir anneyim. 9 ay boyunca seni hep kucağıma alıp koklayacağım günü bekledim. Artık yanımdasın, kucağımdasın, koynumdasın......Yanından bir dakika bile ayrılmak istemiyorum. Sen de bunu biliyormuş gibi devamlı ağlıyorsun . Kucağıma alıyorum susuyorsun.
Seni evimize getirdiğimiz ilk günü anımsıyorum. Hastahaneden çıkarken seni ana kucağına koymaya bile kıyamamış kucağıma almıştım. Arabada da kucağımdaydın, 4 kat merdiveni çıkarken de. Kapıdan girdim. Yanımızda anneannen ve babaannen vardı. Salondaki koltuğun üzerine usulca seni bıraktım ve hıçkıra hıçkıra ağlamaya başladım. Tabii anneannen ve babaannen de bana eşlik ettiler. Biz koro halinde avaz avaz ağlarken baban girdi içeriye. Çok korkmuştu kötü bir şeyler oldu sanmıştı. Onu teselli ettik ve sustuk. Anneannen ve babaanen neden ağladıklarını bilmiyorlardı. Benden etkilenmişlerdi. Oysa ben neden ağladığımı çok iyi biliyordum. Hala boğazım düğümlenir o an aklıma geldikçe. Artık ben bir anneydim . Seni içimde hep hissetmiştim. Tekmelemelerini, kıpırdamalarını......Ama şimdi başkaydı.Şimdi sana dokunabiliyor, görebiliyor, koklayabiliyordum. Sonunda kucağımdaydın işte. Minicik..... Dokunmaya , bakmaya kıyamayacak kadar harikulade , muhteşem minicik bir bebecik.
Bana anneliği tattırdığın için , bu muhteşem duyguları yaşattığın için sana çok teşekkür ederim oğlum. Hoşgeldin dünyama bebeğim. Sefalar getirdin.
31.05.2005
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder